Case todos os puntos dos océanos teñen abundancia de vida, excepto algunhas áreas que os científicos lograron determinar, nas que grazas á perda de osíxeno que experimentan as súas augas, os niveis de vida caen en picado e case desapareceu a biota anaerobia. A estas zonas de desolación denomínaselles ODZ e aínda que por agora só constitúen menos do 1% do volume de augas oceánicas producen óxido nitroso un gas de efecto invernadoiro que, ademais afecta de forma nefasta aos ecosistemas mariños. 

As grandes rexións deficientes de osíxeno confórmanse cando o zooplancton e o fitoplancto desaparecen e os seus restos afúndense con todo o osíxeno circundante. Estas son áreas moi específicas sen grandes influencias das correntes mariñas, entre os 35 e os 100 metros de profundidade e con réxime de permanencia.

Os científicos do soado MIT lograron desenvolver un Atlas 3D onde se detalla a posición de cada unha das ODZ, as súas profundidades, dimensións, etc. Desta forma púidose comprobar que, as zonas máis afectadas son dúas áreas específicas que se atopan no Pacífico tropical, xusto á beira de LaTam e Centroamérica. Co fin de procesar os datos recolleitos durante as últimas 4 décadas, os científicos empregaron un novo sistema que cotexa e compara as máis de 15 mil millóns de medicións que foron tomadas por infinidade de naves de investigación e de robots autónomos despregados no Pacífico tropical. A partir dos mapas obtidos, os científicos puideron estimar que a primeira zona das dúas ODZ comprende uns 600.000 Km3, parte desde a costa de América do Sur e penétrase no  Pacifico e a segunda que é tres veces maior, áchase fronte á costa de Centroamérica.

Grazas a este atlas será posible seguir controlando as zonas e agregar datos actualizados que permitan facer previsións de cambios das mesmas, a medida que o cambio climático avanza e as augas continúan quentándose, xa que os científicos prevén que esta podería ser a tónica do resto das augas oceánicas: perder osíxeno e acabar como áreas inertes. 

Antigamente empregábanse botellas que se lanzaban a diferentes profundidades e coas que se recollían mostras, pero a contaminación plástica dos océanos inflúe nos resultados, polo que agora úsanse sensores que recollen datos a distintas profundidades e que son moito máis fiables. Devanditos sensores poden captar unha ampla variedade de sinais, como o cambio da intensidade da luz ou os máis mínimos desvíos nas correntes. Por iso emprégase unha tinguidura fotosensible que serve como parámetros de medición aos sensores, permitíndolles realizar un rexistro continuo da cantidade de osíxeno disolto na auga ao longo da columna de auga.

Como o emprego destes datos non lles permitiu coñecer o valor real das concentracións de osíxeno nas ODZ, xa que a conversión precisa dos sinais foi incriblemente difícil, en especial cando se achegaban á área menos osixenada, decidiron adoptar un enfoque completamente distinto. Preferiron usar medicións que lles desen a pauta de cal era o cambio dos valores dentro da columna de auga na que se movían os sensores. Desta maneira foron capaces de identificar a localización das augas anóxicas, independentemente do que indicasen os sensores específicos.

Imaxe por Gatis Marcinkevics