Os galegos tiran 41.000 toneladas de roupa ao ano, que se poderían reciclar
É a era do fast fashion. O consumo rápido de pezas, favorecido polos constantes períodos de rebaixas das tendas e a crenza de que hai que estar sempre á última en materia de estilo, leva a boa parte da sociedade galega a acumular quilos e quilos de camisetas, abrigos e jerséis no armario. Con todo, á hora de desfacerse de toda a roupa acumulada que xa non é utilizada, aínda mandan os que en lugar de reciclar, tiran o xénero a un colector onde non poderá ser reutilizado.
Segundo os últimos datos facilitados pola Sociedade Galega do Medio Ambiente (Sogama), máis de 41.000 toneladas de téxtil chegan cada ano ás instalacións da empresa pública galega a través do colector verde tradicional. A pesar de que aínda queda moito por facer en materia de doazón de roupa, a presenza de pezas no colector xenérico baixou progresivamente nos últimos anos, diminuíndo dun 8,3 % no 2013 a un 5,3 % no 2015.
Proxectos humanitarios
En parte, esta leve melloría débese a asociacións como Humana, que con 390 colectores distribuídos por 35 concellos fomenta a participación cidadá neste campo e, cos produtos doados, axudan a «máis de trece millóns de persoas que sofren necesidades no mundo». Porque co diñeiro que obteñen de vender o téxtil que lles chega desenvolven diversos proxectos humanitarios. Pero alertan: «Aínda non se doa nin o 20 % do total de roupa que se tira».
E da que conseguen as organizacións que se dedican á recollida de roupa, unha cantidade importante, non é reutilizable. Na Coruña, por exemplo, Cáritas percibe que moitas pezas «chegan en mal estado, son moi antigas ou chegan manchadas, polo que as temos que tirar», explican fontes desta entidade.
Algo parecido observan na asociación Humana. En Cáritas Diocesana Tui-Vigo, pola súa banda, reclaman «máis colectores en centros escolares». Nesta mesma diocese calculan que os galegos tiran ao redor de «dous quilos de roupa ao ano, aínda que xeralmente adoita ser máis, é dicir, aínda queda bastante por facer». Con todo, aseguran que con respecto aos obxectivos marcados, «si se están cumprindo».
Outra das secuelas que arrastran estas asociacións é a distribución irregular entre o que se doa e o que necesítase. Así, por exemplo, na sede que ten na Coruña Pai Rubinos, aseguran que teñen unha gran necesidade «de pezas de home, sobre todo roupa interior e calcetíns, pero o que máis recibimos son vestidos ou camisas de muller, mesmo roupa de festa, e para a xente do albergue, a quen lle dou esa roupa, non é adecuada». Pero buscaron unha saída para eses produtos. Han instalando unha tenda anexa á sede na que venden, con fins benéficos, as pezas que non poden ser utilizadas polos usuarios da entidade.
A época actual, na que a maioría aínda non se puxo ao choio co cambio de armario, supón tamén un hándicap para as organizacións que recollen a roupa doada. Niso hai unanimidade porque todas as organizacións consultadas constatan que, á hora de ceder roupa ao longo do ano, prodúcense picos. Cando está a chegar o inverno ou o verán é cando alcanzan as cotas máis altas. Pero o resto de meses as doazóns tenden a escasear.
O perfil de persoa que ten o hábito de doar roupa adoita ser o de muller con fillos. «Aínda que cada vez hai máis homes que, no noso caso, achéganse a traer cousas», explican en Pai Rubinos.
E é a roupa de persoas falecidas o que máis se cede. Como curiosidade, non teñen constancia se por unha defunción ou non, na Coruña, Cáritas recibiu máis dunha vez abrigos de visón, que se puxeron á venda nunha das tendas que ten a entidade solidaria.
Vía: La Voz de Galicia
Voltar o listado