Así o asegurou en entrevista a EFE a directora de Greenpeace España, Eva  Saldaña, quen subliña que a súa organización centrarase sobre todo en “ reinventar a economía”, en facer un seguimento de “onde van os fondos de recuperación” tras a pandemia, e en desvelar ante a poboación o lavado verde de fronte das empresas que establecen en falso compromisos polo planeta, “especialmente no sector do gas”.

Aínda que só ocupa este posto desde fai sete meses, Saldaña é activista na asociación desde o ano 2002 e puido constatar de primeira man a “persecución invisible” de gobernos como o español, denuncia, cando en 2018 os activistas bloquearon un cargueiro de armas de Arabia Saudita.

Pasaron xa cinco décadas desde que un grupo de homes e mulleres pacifistas, algúns a bordo do Phyllis Cormack -barco que logo se rebautizaría como “Greenpeace”- e outros na retagarda, lograse deter as probas nucleares que se realizaban entón na illa de Amchitka, en Alaska.

Desde aquela primeira vitoria en 1971, a asociación hoxe mundialmente coñecida levou a cabo centenares de accións directas non violentas para frear a caza de baleas, protexer a Antártida fronte aos intereses comerciais, “poñer fin á era do carbón” ou evitar a vertedura de residuos tóxicos ao mar, entre outras misións.

En 2017 Greenpeace bloqueou un almacén de Gas Natural Fenosa na Coruña para reivindicar o abandono das enerxías “sucias”.

Aínda que a desobediencia civil xa se empregou noutras loitas sociais como a do sufraxio feminino ou o movemento contra a segregación racial en Estados Unidos, entre outras, Greenpeace tomou esta fórmula de protesta pacífica como bandeira e “a magnificou no ámbito do ecoloxismo”, sinala Saldaña.

Greenpeace chegou a España en 1978, con varias protestas de denuncia sobre a caza de baleas nas costas de Galicia, e, en 1984, abriu unha oficina da man dos xornalistas Benigno Baleas e Manuel Rivas, unidos ao biólogo Xavier Pastor e ao delegado internacional da organización,  Remi Parmentier.

Hoxe a asociación está no podium das cinco maiores ONG ecoloxistas en España, onde conta con case un centenar de persoas en persoal, 143.000 socias e 2.000 voluntarias e manexa un orzamento anual duns 16 millóns de euros sen o apoio de subvencións: fináncianse exclusivamente a partir das cotas dos socios e de doazóns puntuais de particulares.

Entre os momentos de maior tensión que viviron os ecoloxistas,  Saldaña destaca o xuízo en Valencia ao que se someteron os 16 activistas de Greenpeace que en 2011 protestaran dentro da central nuclear de Cofrentes; un proceso “moi duro” no que a fiscalía pedía dous anos e oito meses de cárcere para eles e para o fotoperiodista Pedro  Armestre.

A verticalidade na organización foi sempre un dos seus puntos máis controvertidos a nivel interno, recoñece Saldaña, que aínda que valora que houbo accións que tiveron éxito grazas a esa xerarquía -que permitiu tomar “decisións rápidas que non poderían tomarse de maneira asemblearia”-, a asociación está a cambiar cara a unha cultura cada vez “máis inclusiva, máis áxil e máis segura”.

Na nova onda de ecoloxismo que en España colleu forza en 2019 xurdiron novos movementos ecoloxistas e climáticos máis novos, grupos como Fridays for Future ou  Extinction Rebellion que, a xuízo de Saldaña, “deben ter a súa propia identidade”, e por iso reitera que Greenpeace non quere “nin fagocitarlos nin absorbelos” pero si axuntar forzas e “sosterlles se o necesitan”.

“Faremos todo o posible para empuxar con forza nas mesmas direccións porque así imos gañar máis”, argüe Saldaña, que lembra o “traballo inxente” que todos deben facer para alcanzar o obxectivo de lograr a “transformación radical” do sistema socioeconómico “para non alcanzar o grao e medio de temperatura, para protexer a biodiversidade e non deixar a ninguén atrás”.

Tamén a loita contra o machismo, que a nova xeración de activistas climáticos ten moi interiorizada, está a se integrar nas prioridades de asociacións máis vellas, como Greenpeace, que no seu 50 aniversario e grazas ao equipo de xénero que creou a oficina española -a única no mundo que conta con tal departamento- rescatou dos arquivos ás mulleres fundadoras: Dorothy Stowe, Marie Bohlen, Zoe Hunter e Dorothy Metcalfe.

Imaxe por Markus Spiske