Durante o período 2007-2015 descendeu o gasto por fogar no sector pero mantívose o número de pezas consumidas, o que certifica un crecente consumo grazas á tendencia baixo custo (prezos baixos), á conta da calidade do produto. Isto xera un dobre risco ecolóxico pois «estamos a crear hábitos inadecuados ao favorecer un hiperconsumo innecesario e, ademais, a roupa barata fabrícase cunha materia prima cada vez peor, que dificulta e mesmo impide a súa reciclaxe», explicou o presidente de Asirtex, Pedro Andrés Oliver. 

Das pezas descartadas, entre 1,5 e 2,5 quilos por persoa/ano acaban directamente en vertedoiro e só un 20 % pódese reciclar como recheo de colchóns, acústicos térmicos, tabiques illantes ou trapos. «O sector produce uns 100.000 millóns de pezas anuais no mundo, das cales algunha empresa española xera 1.000 millóns» o que «terminará afogando ao consumidor».

A súa conclusión é que «neste momento a industria téxtil é unha das máis contaminantes do mundo» e «todo apunta a que o futuro pasará polas incineradoras» a pesar de que o informe lembra que o compromiso de España coa UE é reciclar 490 millóns de quilos de roupa anuais en 2020. 

Ante as dificultades da reciclaxe, queda a opción do mercado de segunda man «onde termina case toda a roupa que non vai a vertedoiro, porque non existen doazóns reais: ao final, ata a roupa que se dá gratis para os pobres acaba convertida en negocio». 

Nos anos 80 do século pasado a roupa usada destinábase «prioritariamente a familiares, amigos ou veciños necesitados», nos 90 «cobraron forza os vínculos comunitarios como as parroquias» e no século XXI «impúxose o anonimato especialmente a través de colectores en vía pública». Estes colectores propician a comercialización e tamén a exportación que no 2016 foi de 39,5 millóns de quilos, vendidos principalmente en Togo (5,7 millóns), India (4,1) e Emiratos Árabes (4), que serven como redistribuidores a outros países da súa contorna. 

«A tendencia é sacar fóra cada vez máis roupa, o que incrementa os riscos ecolóxicos», advirte o presidente de Asirtex, que sinala como principais CC. AA. exportadoras: Cataluña (8,8 millóns de quilos), País Vasco (4,6) e Andalucía (3).

Aínda que «os traperos somos os primeiros recicladores», Oliver revelou que as empresas privadas só comercializan o 29,8 % da roupa usada, mentres que o 57,5 % está en mans de empresas de inserción sociolaboral e o 12,7 %, de organizacións sociais, quedando o resto baixo control de iniciativas ilegais.

Juan Carlos Aranda, secretario de Asirtex, engadiu que «é urxente desenvolver un marco regulatorio en recollida de roupa e crear un SIG (Sistema Integrado de Xestión) do fabricante..., oxalá tivésemos un Ecoembes do trapo!», posto que a actual lexislación «non é clara e interprétase libremente». 

Isto dificulta a trazabilidad e produce «grandes» lagoas de información, xa que «o que era tradicionalmente unha actividade empresarial converteuse noutra social, que politicamente ten mellor venda».

O número de colectores creceu desde 8.500 en 2007 a 20.700 no 2015, pero a súa xestión é «desordenada, porque cada concello emprega un criterio diferente, a miúdo recadatorio». Como exemplo, explicou que «en Vall de Uxó ou Tabernes Blanques só autorízase instalar colectores a centros especiais de emprego ou empresas de inserción social mentres en Alcalá de Henares o único criterio de selección é o canon máis alto para o Concello».

Vía: La Voz de Galicia