Un comentario científico publicado en Nature Communications a inicios de decembro informou do achado de especies animais e vexetais na illa de lixo do Pacífico, unha superficie de máis de 1.6 millóns de quilómetros cadrados e 100 millóns de toneladas formada na súa maioría de refugallos de plástico que flota no xiro  océanico do Pacífico Norte.

A illa de lixo do Pacífico formouse a partir da contaminación de ríos, praias e o océano con millóns de toneladas de refugallos plásticos. Unha vez que o lixo xace nos océanos e despois de flotar á deriva, as correntes oceánicas arrástrana cara a un punto coñecido como xiro oceánico, onde estas converxen e a auga mantense estática. 

Como os plásticos tardan séculos en degradarse, a súa acumulación durante décadas ao redor deste punto provocou a formación dunha auténtica illa de lixo no medio do océano que continúa crecendo día tras día.

Contrario á opinión popular, a maior parte da illa de lixo está formada de microplásticos que dan forma a unha superficie flotante, mentres que só algunhas botellas, envases e toda clase de envolturas nos extremos manteñen o seu aspecto orixinal. Con todo, un novo estudo revela que os refugallos se están convertendo no hábitat de diversas especies:

O primeiro rexistro deste comportamento ocorreu en 2011 despois do  tsunami do 11 de marzo en Xapón, cando o mesmo equipo descubriu que máis de 300 especies costeiras viaxaran a través do Pacífico transportados en entullos durante anos.

A partir de mostras colleitadas de 103 toneladas de refugallos plásticos, o equipo analizou os plásticos e descubriu que entre os principais habitantes da illa de lixo atópanse anemones, hidroides e pequenos crustáceos chamados anfípodos. 

O estudo usou o termo comunidades neopeláxicas para referirse ás especies costeiras que non só colonizaron o plástico da illa de lixo, tamén logran prosperar en mar aberto como nunca antes sucedera grazas aos refugallos do Pacífico.

“O MAR ABERTO NUNCA FORA HABITABLE PARA OS ORGANISMOS COSTEIROS ATA O DE AGORA, DEBIDO Á LIMITACIÓN DO HÁBITAT E A QUE CRIAMOS, SE TRATABA DUN SITIO DESERTO DE ALIMENTOS”, EXPLICA GREGORY RUIZ, LÍDER DO LABORATORIO DE INVESTIGACIÓN DE INVASIÓNS MARIÑAS DO CENTRO  SMITHSONIAN DE INVESTIGACIÓN AMBIENTAL.

Con todo, o plástico está a prover un hábitat inédito para estas especies e aínda que non está comprobado, os científicos suxiren que as comunidades neopeláxicas están a atopar alimento grazas á calma das augas que albergan a illa, cuxos refugallos funcionan como un arrecife que atrae fontes de alimento.

A preocupación principal dos científicos é a capacidade destas especies para modificar o ecosistema e representar unha ameaza para as especies nativas nunha contorna que se mantivo inalterada durante milenios antes da existencia do plástico. 

A pesar de que serán necesarias máis investigacións para entender as novas dinámicas entre especies costeiras e nativas ao redor das illas de lixo, os científicos consideran que a dependencia actual a este material provocará o aumento de colonizacións en illas de refugallos distribuídas en todo o océano.

Imaxe por Tobias Tullius